ختنه زنان؛ ترجمان واقعی نابرابری

ساعده همه کش (باران) هنرمند و شاعر

صحبت از ختنه زنان(ناقص سازی اندام جنسی)، سخن از روح های بیماریست  که به دنبال درمان زخم های خود در صدد آسیب رساندن و بیمار کردن روح های دیگرند، تا شاید تسکینی باشد بر زخم روح بیمارشان.

سخن از ریشه ها و باورهای غلط است؛ سخن از نابرابریست؛ سخن از مرگ عاطفه مادری و سخن از بی مهری پدریست.

بدو تولد اولین دنیای کودک، خانه و خانواده اوست. خانواده چه دنیایِ مهمی است در رشد روحی و جسمی کودک. اما چگونه

مادر یا پدر، راضی به آسیب رساندن به فرزند خود می شوند؟

یقین انسان وقتی در محیطی عاری از محبت و عشق رشد کند، نمی تواند محبت کردن را بیاموزد، حال چه به کودک خود وچه به دیگری.

در جهانی که هر روز رو به رشد و شکوفایی است، چگونه هست که هنوز شاهد چنین اتفاق های تلخ و سیاه هستیم؟ این فاجعه جاری است چون ریشه های غلط و باورهای اشتباه هنوز وجود دارد.

ختنه زنان(ناقص سازی اندام جنسی) ترجمان واقعی نابرابری ست. پس تا زمانی که به دنبال درمان روح های آسیب دیده نباشیم و تا زمانی که فرهنگ سازی درست انجام نشود، و تا سیاستگذاران از غفلت خارج نشوند و گامی برندارند، این فاجعه تکرار می شود.

ششم فوریه روز جهانی منع ناقص سازی اندام جنسی زنان  نامیده شده ولی این نامگذاری ها به ختم ماجرا منجر نشده و متاسفانه در برخی کشورها هنوز این عمل مرسوم است. و هزاران بار تاسف که در بخشهایی از سرزمینم ایران، هنوز این فاجعه انسانی انجام می شود.

طبقتحقیقیکه کامیل احمدی (مردم شناس و پژوهشگر) در سال ۱۳۹۳منتشر کرد، در برخی از روستاهای جنوب و جنوب غربی ایران این فاجعه انسانی جاری است. در بخشی از این تحقیق آمده: «مادران برای اینکه دست پخت دخترشان حلال شود و یا برای دفاع از آبروی خانواده این عمل را بر روی دختران خود انجام می دهند تا بی حیایی ونا پاکی از بین برود». و اما امان از جهل و ناآگاهی.

نقض حقوق زنان و پیامدهای ناقص سازی اندام جنسی، هم جسمی است و هم روحی.

پیامد های جسمی آن، درد، خونریزی شدید، تب، عفونت، مشکلات ادراری، شوک  و در آخر مرگ و پیامد های روحی آن، روحی زخمی و تب دار است که به قسمت سیاه و حقیقی از زندگی دختران تبدیل و هرگز از خاطر پاک نمی شود. ختنه زنان، دردی عمیق است که هرسال با هر تولد یک سال دیگر بزرگ و بزرگتر می شود، زخمی که درمان نمی شود، و…

وحشت از قیچی و تیغ

خاطرات تلخ و سردِ کودکی

تو نخند! شعر نخوان

دیر نیا زود نرو

عیبِ، زشتِ گناست

فرق کجاست؟

نصفِ چون جنسش هواست